Usamljeno proživeh pola veka u zidovima belim,
gde su samoća docvetavale rime
o ženi, kojoj nikad neću doznati ime.
Tek violinska žica svet od pene stvara
i tri umrljane knjižice sopstvenih stihova
u dnu ormara.
Žena, kojoj bih celoga sebe dao,
koja bi došla sa sivim putničkim velom:
nad usamljenom šumskom kućom bila bi zvezda nova.
I kad joj ne bih srce ni lik znao,
kao večernji mesec osvetlala bi put
u tamnici sanjarske mladosti i stihova.
Rade Drainac
Marc Shagall
